Ze lijkt me nog altijd piepjong, Jara Aiala Martín, de zangeres uit Barcelona, die haar familienaam leent aan het kwartet waarvan zij het gezicht en de stem is en waarmee ze hier haar tweede plaat uitbrengt, nadat ze ons een kleine twee jaar geleden zowat omver blies met haar “Nothing Less than Art”. Daar waren enkele redenen voor: om te beginnen de stem. Je had gezworen dat je een achternichtje van Amy Winehouse bezig hoorde. Yen tweede: op een paar nummers na, werd allen in het Engels gezongen, toch een uitzondering in het Catalonië van vandaag, maar de jongedame doet het en nog wel op een meer dan behoorlijk niveau. Ten derde: de songs zelf: heel duidelijke en klaren R&B van vandaag, wat ook al niet zo evident is in Barcelona en omstreken, waar weliswaar heel veel bijzondere groepen aan het werk zijn, maar als die in de R&B opereren, zie en hoor je vaan meer Beyoncé dan Amy.Niet zo bij Aiala, zo bleek toen: de band is bijzonder sociaal geëngageerd, staat met twee voeten danig op de grond en is niet te beroerd ook de nodige sociale commentaar toe te voegen aan de songs.

Dat was zowat de bagage die wij in onze rugzak hadden zitten, toen we aan de beluistering van deze tweede plaat begonnen en al snel bleek dat we onze observaties van toen volledig kunnen behouden, met dien verstande dat het kwartet kennelijk heel veel gespeeld en gerepeteerd moet hebben sedert het debuut, want hier staat nu een veel rijper en rijker ensemble, dat zich moeiteloos voortbeweegt tussen (nu)-soul, jazz, R&B en de genres die in en om Barcelona erg populait zijn, zoals reggae en dubstep.

Zoals in de Catalaanse hoofdstad ook al gebruikelijk is, komen een aantal bevriende muzikanten langs om een extra duit in het zakje te doen en dat zijn in dit geval Spxxn P, alias Pere Sala, een kerel die vooral met film en video bezig is, maar die ook muzikaal actief is en die vorig jaar met “Ego” niet van de radio weg te branden was. Hier doet hij mee op “White Wine” een laatavondmuziekje voor een rokerige club, met een heel fijne trompetlijn erin. Op “Always Want More” is Stéphane Laidet te gast, een geweldige harmonicaspeler, die al ruim een kwarteeuw geleden naar Barcelona verkaste en daar heel mooi weer maakt in de theaterwereld. Onder de naam Farmo bracht hij het heel mooie “Del Amor y Del Juego” uit en u kunt hem maar beter eens beluisteren….

Over de “Oldwine”, die te gast is op “Give Me”, kan ik u niks bijbrengen, want die naam zegt me niks, maar ik kan u wel zeggen dat het een heel leuke, bijzonder dansbare en feestelijke song is. “Maldito Dinero” is dan weer een cover van het geweldige vrouwenkwartet Draps Bruts, generatiegenoten van bands els Sopa de Cabra en Els Pets, die eind jaren ’80 en begin jaren ’90 van vorige week een soort “Catalan Wave” bevolkten. Heerlijke momenten mee meegemaakt en deze eerbetoon-versie stemt me dan ook bijzonder blij.

De Willow Vsound, die op “Love and Power” zijn opwachting maakt, is dan weer een discipel van producer Gerard Casajús, alias Chalart58, een mens die zijn stempel drukt op nogal wat van de betere productie uit Barcelona en omstreken en die met zijn band La Kinky Beat een flink deel van Europa de hedendaagse Catalaanse muziek ( dub, rock, reggae en de Rumba Catalana- leerde kennen.

Die man had ook hier een flinke vinger in de pap en daar vaart ook deze plaat wel bij: een dozijn zelfgeschreven, prima gezongen en uitstekend gearrangeerde hedendaagse songs én daar bovenop een bijzonder goed geëvolueerde, gerijpte zangeres. Een mens zou voor minder weer eens richting Barcelona trekken.

(Dani Heyvaert)